Aktivist ve yazar Winnie Li, 15 yıl önce doğada tek başına yürüyüş yaparken uğradığı taciz ve travmayı yazdı. Ünlü yazar her yıl yaşadığı travma sonrası nasıl iyileştiğini paylaştı.
Not: Bu içerik rahatsız edici olabilecek metin/kavramlar içerebilir.
Kaynak:https://twitter.com/winniemli/status/…
Aktivist ve yazar Winnie Li, 15 yıl önce tek başına yürürken tacize uğradığını ve her yıl dönümünde yürüdüğünü söyledi.
Her yıl dönümünde kendine bunu hala yapabileceğini hatırlatmak için yürüyüşe çıkan Li, travmadan sonra bile bulunabilen büyük bir nezaket olduğunu söyledi.
Paylaştığı yazıda ‘yıldönümü’ kavramına değindi:
Bu, kartlarla, pastayla ya da hediyelerle kutlayacağın türden bir yıldönümü değil. Ancak aynı zamanda bu, geriye dönüp bakamayacağım bir yıldönümü.
“Geçen haftaki yazımdan sonra birçok arkadaşım Facebook’ta bana ulaştı ve duygularını paylaştı.”
‘Bu korkunç bir haber’ ‘Bunu okuduğum/duyduğum için üzgünüm’ gibi şeyler yazdılar. Ya da ‘Bunun senin başına geldiğini bilmiyordum’ diye yazmışlar. Neden bilsinler?
“Korkunç bir tecavüzün kurbanı olmak, Facebook’ta paylaşacağınız türden bir durum değil.”
Belki yeni bir işe girdiğini, trafik kazası geçirdiğini, erkek arkadaşının seni terk ettiğini ya da kaptırıldığını duyuruyorsun; ama tecavüze uğradığını? Toplum bunu duymak istemiyor.
“Bu, değiştirilmesi gereken bir şey. Çünkü bugün dünyadaki çoğu kadın ve erkek bu sırla yürüyor.”
Birikmiş yılları sessizce not ediyoruz. Beynimizdeki takvimden bir yaprak koparırız ve o öğleden sonra parkta ya da o akşam arkadaş sandığımız biriyle başımıza gelenleri hatırlarız.
“Bu, sessizlik içinde sürdürülmesi kolay bir şey değil. Ancak toplumumuzun tecavüzle başa çıkma yöntemi sessizliktir.”
İnsanlar toplum içinde ‘kötü günlerini’ anarken, bu genellikle diğerinin anısına yapılır: Örneğin, ‘Bugün, sevgili teyzemiz Josephine’in kansere yenik düştüğü gün’. Ölen sevdiğimiz birini anabiliyorsak, neden birinin istismarının korkunç acısını ve yasını anmayalım?
“Cevap, tecavüzün toplumsal bir utanç duygusu taşıdığı… Ama bu konuda ne kadar sessiz kalırsak, suç o kadar çok yayılıyor.”
Cinsel istismarın yaygınlığını kabul etmek, onunla nasıl mücadele edileceğine karar vermenin ilk adımıdır.
“15 yıl önce bana panik ve TSSB olmadan hala bu şeylerden zevk alabileceğimi söyleseydin, sana inanmazdım…”
